Claudia Hansen

Music Theater Laboratorium

T.I.M.E. is the ensemble of the Music Theater department of the Royal Conservatory of The Hague. A group of young performers from all kinds of different art backgrounds work together during two years and create several Music Theater performances.

Robin Coops
Claudia Hansen
Sterre Konijn
Joske Koning
Lucas Kramer
Jorinde Kuipers
Bas Maassen
Lien Pisters
Lisa Verbelen

www.muziektheatertime.nl

Oberioe 12|12|12 (2012)

Oberioe 12|12|12 is a one-hour performance inspired by the life and the texts of the Russian absurdist writer Daniil Kharms and the ‘Oberiu’ evenings organized by the Russian avant-garde movement ‘Union of Real Art’.

Concept: T.I.M.E. – Performers: Robin Coops, Claudia Hansen, Sterre Konijn, Joske Koning, Jorinde Kuipers, Bas Maassen, Lien Pisters – Coaching: Rik Elstgeest, Bo Koek, Mara van Vlijmen, Jeroen de Man, Lizzy Timmers – Production: T.I.M.E.

Cyclophonia (2013)

Two bicycles – or rather two sound installations – each carrying five people – approach each other extremely slowly. On each bike there are organ pipes: small soprano pipes, but also big bass pipes, blown with four bicycle pumps. There is a set of amplified percussive bicycle parts, distorted Wagner voices, a choir and Nietzsche texts. The organ plays Wagner and Feldman, slowly, slower than slow. The bicycles cross each other and move on in opposite directions. It’s nothing and at same time, it is everything.

Concept: Cyclophonia Ensemble – Bicycle installation: Paul Beuk – Composition: Thomas Bensdorp, Maya Verlaak – Sonology: Jillis Kruk, Glenn Ryszko – Costumes: Joske Koning – Organ: Lucas Kramer – Voice: Sterre Konijn – Percussion: Claudia Hansen – Performers: Thomas Bensdorp, Claudia Hansen, Sterre Konijn, Joske Koning, Lucas Kramer, Jillis Kruk, Jorinde Kuipers, Bas Maassen, Glenn Ryszko, Lisa Verbelen, Maya Verlaak – Production: T.I.M.E.

(Holland festival)
Passie in de Passage (reportage)
-vpro-

(Holland Festival)
Langzaam bewegen twee stellages op wielen, bijeengelast uit een stuk of tien omafietsen, naar elkaar toe door de passage van het Rijksmuseum. De ene sleept een batterij orgelpijpen achter zich aan, de andere is volgehangen met slagwerk bestaande uit kettingen, sturen, frames en fietsbellen. In elk van die stellages zit een half dozijn studenten van het Koninklijk Conservatorium die zingen, acteren en muziek maken. De uitvoering schijnt iets te maken te hebben met vrouwelijkheid en Afrika, want is geïnspireerd door Peter Sellars’ Desdemona, maar dat mag de pret niet drukken. De wekelijkse concerten in de onderdoorgang zijn zonder meer de meest geslaagde voorstellingen op het Holland Festival tot nu toe. En nog gratis ook. […] Op basis van wat ik tot nu toe gezien heb lijkt de conclusie dat een groep muziektheaterstudenten meer van eigentijds muziektheater heeft begrepen dan de hele topprogrammering van het Holland Festival. Juist door de pretenties en de hoge production values vervallen Francesconi, Van der Aa, Dillon en Fabre elk in een eigen vorm van maniërisme. Moeten we al die franje dan maar weglaten? Is muziektheater dan toch niet de kunstvorm van de 21e eeuw? Nee hoor, we moeten alleen niet luisteren naar Pierre Audi. Er zijn wel degelijk goede, actuele redenen om muziek een theatrale invulling te geven. Ten slotte is muziek ook maar georganiseerd geluid en een cultus van muzikale complexiteit, virtuositeit en ‘diep luisteren’ is ook niet de manier om de kunstvorm levend te houden. Voor wezenlijk nieuwe muzikale ervaringen moeten we juist het grensvlak van disciplines opzoeken, en in een tijd waarin alles ‘kunst’ kan zijn is presentatie een essentieel onderdeel van elke kunstvorm, dus ook van de muziek. Je moet alleen niet interdisciplinair doen omdat het moet, maar omdat het leuk is. De nieuwe generatie begrijpt dat en rijdt in een muzikaal fietsmonster onder het Rijksmuseum door, in plaats van krampachtig eigentijds te doen in een kijkdoos.
-muziekvan.nu-